Vakantie belevenissen eclips 1991
Ieder heeft zo zijn eigen redenen om zijn vakantieoord te kiezen. Dat achter het land van bestemming in ons geval ook nog een datum vermeld staat heeft alles te maken met de aanleiding van onze vakantie.
Op 11 juli 1991 was in Mexico namelijk DE zonsverduistering van de eeuw, een niet te missen sterrenkundig hoogtepunt voor amateurastronomen en geinteresseerxden. Een spektakel dat bijna 7 minuten zou duren.
Puerto Vallarta, 03.00 uur plaatslijke tijd. In de lobby van het Plaza Vallarte Hotel heerste een grote bedrijvigheid. Verschillende groepen troffen hun voorbereidingen voor hun vakantieaktiviteit van die dag en buiten het ongewone vroege uur wees niets erop dat het een ingmeen opwindende dag zou gaan worden.
Om 04.00 uur vertrokken we, 5 nederlanders en 38 belgen, naar het strand van Matanchen, een dorpje in de buurt van San Blas aan de stille Oceaan, met als doel: het waarnemen van de eclips waar al jaren over gesproken en geschreven werd.
We wilden bij het spektakulair en overweldigend schouwsple zijn, wanneer de schaduw van de maan over de aarde zou suizen. Het had al echt wat weg van een expiditie. Door gebrek aan plaats in de bus, kwamen we met 6 man in een oud bestelwagentje te zitten, dat bij elke stop weer moest worden aangeduwd. En na een lange rit door de nacht , over hobbelije wegen, kwamen we aan op de plaats waar het dan allemaal zou gebeuren.
We namen onze posities in op het strand en zetten onze foto- en filmapparatuur in de aanslag.
Als bescherming tegen de grote hitte droef ieder een zonnehoed en een natte handdoek voor de verkoeling.
Alles liep perfect en iedereen stond vol spanning te wachten, nog even de laatste details doornemend van de geplande “experimenten”.
De bewolking hing een eind verder over de bergen en schoof bijna onmerkbaar dichter naar de zon.
Precies op tijd begon de maan voor de zon te schuiven en begon een steeds groter deel van de zon te verdwijnen.
En dan gebeerde het! Als een speer schoten de wolken richting zon en even later was er niets meer te zien!
Slechts een tel waren we uit het veld geslagen, nog een half uur voor de totale zonsverduistering, maar een noodscenario werd in werking gezet. We wilden met de bus een aantal kilometers verder rijden, daar waar duidelijk San Blas baadde in het zonlicht. Maar tot onze verbazing was de bus verdwenen.
Een toevallig passerend vrachtwagentje werd aangehouden en voor de chauffeur het goed en wel begreep zaten er 18 personen in het kleine laadbakje.
De rit naar San Blas werd een onvergetelijke race tegen de tijd. De spanning het verschijnsel te missen, de angst dat de wagen door z’n as zou zakken, het steeds dichter naar de rand van de bewolking kruipen van de zon….
De timing had niet perfekter kunnen zijn, tien seconden voor de totale zonsverduistering kwamen we aan bij een marktpleintje en juist op dat moment kwam de zon buiten de bewolking. De wagen stopte, ieder sprong eraf en ging op de grond liggen om naar het spektakel te kijken.
Er werd gelachen, geroepen, gezongen. Het was een ontlading van spanning, die het geheel z’n onvergetelijkheid voor altijd zal meegeven.
Na een dergelijke rit en zoveel spanning was je eigenlijk niet meer in staat een waarnemingsprogramma uit te voeren. Maar ook omdat je “overvallen” werd door een schouspel dat al de verwachtingen te boven ging.
Het is met niets te vergelijken. Niet met TV-beelden, niet met foto’s, zelfs niet met een verslag van een over-enthousiaste eclipseganger.
Je zag felrode zonnevlammen, die gedurende de verduistering duidelijk veranderden, en het oplichten van de corona net buiten de zon. Het leek alsof de tijd stilstond, maar al snel werd deze dagdroom weer omgezet in realiteit en waren de 7 minuten verstreken als waren het 7 seconden.
Het eerste zonlicht kwam weer tevoorschijn en de videocamera werd snel voorzien van een filter om het felle licht te temperen. De schemer maakte weer plaats voor een klaarlichte dag.
De vogels floten alsof het weer ochtend werd, een haan kraaide en de muggen dachten dat hun uur gekomen was, met al de resultaten van dien.
De groep zamelde snel wat geld in voor de chauffeur, die dit avontuur tot een succes had gemaakt. De man kon z’n ogen niet geloven en staarde aangedaan naar het geld.
Achter de toonbank van een naburig winkeltje stond een dame. Ze had daar zeven minuten lang de aktiviteiten van de europeanen gadegeslagen zonder de zon te zien en er het hare van denkend.
De zonsverduistering was voorbij, er waren geen foto’s gemaakt omdat bij het allerijl verlaten van het strand de fotoapparatuur was achter gebleven, maar wel een geslaagde video film. Een blijvende herinnering aan een enerverend deel van de verder ook zeer geslaagde rondreis door Mexico.
Een totale zonsverduistering, een gedeeltelijke, ook al is die 98%, is niet te vergelijken met een totale, moet je gezien hebben. Al is het maar eens in je leven.